سپس، یک مهمان دیگر: ماشین کاریزمایی Cardi B، که به “I Do” ملحق شد، که دارای یک قلاب مغرور توسط SZA است. (کاردی گیر داد تا شعر خود را از آهنگ “Tomorrow 2” از GloRilla به خوبی اجرا کند که باعث خوشحالی SZA شد. بگو، سویشرت ارل، که در آن SZA با فشار و کشش عاشقانه حرکت می‌کند: «آنها اتهامات ضعیفی را مطرح می‌کنند/ اتهامات عوضی درست است».
در مجموع، این یک تور 15 دقیقه ای بود که ژانرها و حالت ها، نگرش ها و احساسات را در بر می گرفت. همچنین کاملاً مدرن احساس می‌شد – مدیون گذشته است، اما به آن وابسته نیست، بی‌توجه به محدودیت‌های سبک‌شناسی قدیمی، به طور معمولی ماهرانه.
در “SOS”، یکی از تاثیرگذارترین آلبوم‌های سال گذشته، SZA درباره موقعیت‌هایی با دقت میکروسکوپ، خود پارگی و اخم کردن به همان اندازه می‌نویسد. در پنج سالی که بین آلبوم‌ها سپری شد، خاص‌تر، تیزتر و ماجراجوتر شد. این در شماره پاپ پانک “F2F” که Paramore را کانالیزه می کرد و “Nobody Gets Me” که بسته به لنز، یا به شدت به Mazzy Star یا آلت کانتری ملودراماتیک تکیه دارد، واضح بود. او آن یکی را با شور و اشتیاق خاصی اجرا کرد و با یادآوری پاور راک های زن دهه 1990 مانند آلانیس موریست.
این کنسرت – اولین شب از دو شب فروخته شده در نیویورک – پر از چنین اوج هایی بود. جمعیت هیجان‌زده با آهنگ‌های تند تند او که شامل روال‌های رقص بود، با شور و شوق برابر تصنیف‌های تنهایی او ملاقات کردند. در آن ها، صدای او دلپذیر، خالص و پر از نکات ظریف بود. (در این زمینه، آهنگ‌های صریح‌تر او، مانند همکاری گربه دوجا «بیشتر مرا ببوس» یا آهنگ‌هایی با سوسو زدن آیات تند از کندریک لامار، تراویس اسکات یا Ol’ Dirty Bastard، چندان به چشم نیامدند.)
